blooperfilmpje van mijn poging-tot-konijnenfilmpje gepubliceerd. Nadat ik er weken over na had gedacht of ik (op verzoek) mijn negen konijnen in een filmpje moest laten zien (ik bedoel: niet iedereen zit op konijnen te wachten, zeker niet op een modesite), bedacht ik me vrijdagavond opeens: maar het wordt Pasen! Dat was natuurlijk dé gelegenheid om zo’n filmpje op te nemen. Zelfs mensen die niet van konijnen houden, zouden ‘m dan wellicht kunnen waarderen om het feit dat het Pasen-gerelateerd is.
Geen idee waarom ik er niet eerder op was gekomen dat Pasen de perfecte timing was, maar inmiddels drong de tijd al: zaterdagochtend -zaterdagmiddag zou ik weggaan- moest ik met de camera de slag te gaan, zodat ik zaterdagavond en net op tijd voor Pasen het filmpje kon bewerken en publiceren.
Zaterdagochtend. Steeds per twee (en dus één keer per één) haalde ik twee konijnen uit hun hokken en vertelde ik voor de camera hoe ze heetten, waarom ze zo heetten, hoe oud ze waren, wie hun ouders waren, wat ongeveer hun rassen waren en zo nog van die dingen. Het moest ongeveer tweeënhalf keer opnieuw (één van de dingen waarom ik het helaas niet leuk vind om een filmpje op te nemen: ik ben bijna altijd de eerste, tweede en/of derde keer niet goed in beeld/niet scherp/iets anders en moet daardoor altijd opnieuw opnemen), daarna had ik geen tijd meer om het opnieuw te doen. Ook geen puf meer bovendien, want ik vond het best intensief: cameravrouw, presentatrice, dierenoppasser en mijn enthousiastste zelf in één zijn. Klinkt alsof ik me aanstel misschien, maar ik ben nog niet zo bedreven in filmen en als ik dan ook nog tegelijkertijd verschillende dieren in de gaten moet houden… Als je erbij was, begreep je wat ik bedoel.
Toen ik ‘s avonds mijn beeld bekeek werd ik niet echt blij. Ik bleek niet van alle konijnen goed beeld te hebben (en ik ging tenslotte negen konijnen laten zien, geen zeven) en soms overduidelijk te geconcentreerd te zijn op het niet weg laten lopen van de konijnen om enthousiast en leuk te vertellen. Op dat moment ontstond er een ontzettende struggle met mezelf: ik wilde heel graag een filmpje uploaden zoals ik het in mijn hoofd had (als ik iets in mijn hoofd heb, heb ik het niet in mijn kont tenslotte), maar ik wilde niet iets uploaden waar ik niet achter stond en ik wilde óók niet niets publiceren na al die uren di ik inmiddels al in het filmen en bewerken had gestoken. Bovendien had ik geen ‘paasalternatief’ en een reguliere post publiceren op Eerste Paasdag vond ik echt te saai. Ik probeer altijd elke ‘gelegenheid’ (feestdagen, mijn verjaardag, een blogjubileum, etc.) aan te grijpen om iets ‘anders’ te publiceren dan ik normaal doe, want anders is de site 365 dagen per jaar “hetzelfde” en dan vind ik mezelf niet afwisselend of innovatief genoeg. Maar ik dwaal af, terug naar mijn konijnenfilmpje…
Ik zat dus in dubio. What to do? Iets publiceren waar ik niet tevreden over ben? Ik doe niet anders dan over mijn perfectionisme heen stappen, want ik moet toch mijn site vullen. ‘Volgende keer beter’ denk ik dan en de volgende keer probeer ik dan ook echt beter. De prijs die ik betaal voor het niet tevreden zijn is naast het niet tevreden zijn dat ik niet lekker wakker word als er een post online komt waar ik niet helemaal blij mee ben. Echt: ik word anders wakker als ik weet dat er een mooie outfitpost online komt, dan dat er een post online komt waarvan ik denk ‘ik geloof niet dat mensen het erg interessant vinden, maar het levert altijd íets aan bezoekers en hopelijk (affiliate) inkomsten op’. Mijn Paasshoppen! post van vandaag is er zo één. Ik vind het niet leuk die laatste zinnen op te schrijven natuurlijk, maar ik ga er niet omheen draaien: ik zou hier eerlijk schrijven over hoe ik denk en me voel.
Mijn ervaring is dat mensen gewoon graag iets te zien en te lezen hebben. Ik weet nog dat ik een keer een lezeres tegenkwam aan wie ik wat vragen stelde over wat voor blogs ze leest en waarom en haar antwoord kwam neer op: ‘Ja, ik vind blogs gewoon amuserend om te bekijken. Het is niet dat ik iets wil leren of weten ofzo’. Natuurlijk zijn er zat meisjes die dat wel willen, maar ik heb het gevoel dat de meeste lezeres vooral vermaakt willen worden. Dat ze helemaal niet zo kritisch kijken als ik zelf doe.
Ik noem geen namen, maar ik denk ook dat er tal van sites zijn die bewijzen dat kwaliteit niet het enige is dat bezoekers trekt. Natuurlijk worden mijn betere en mooiere posts wel beter bekeken, maar ik kan niet dagelijks twee echt mooie en goede posts maken en dat hoeft ook niet: wanneer ik er daar dagelijks twee van zou maken zouden ze niet meer als beter en mooier worden gezien. Ik wil hier dus ook graag aan toevoegen dat ik nooit, maar dan ook echt nooit mezelf makkelijk afmaak van het maken van de content op mijn site (mocht ik in de vorige alinea die indruk hebben gewekt). Laat duidelijk zijn dat ik altijd, elke dag, mijn best doe en het ook niet anders zou willen. Het enige wat ik wil schrijven is dat ik geleerd heb dat goed (en in sommige gevallen ‘redelijk’) soms (met de nadruk op soms) goed genoeg is en dat altijd maar beter willen averechts werkt.
Ik dwaal weer af, terug naar het konijnenfilmpje. Als ik iets heb geleerd in de drie jaar dat ik blog, is dat bloggen zoveel mogelijk spontaan moet gebeuren. Het nadeel van spontaan bloggen is dat het niet zo constant kan zijn als gepland bloggen, maar spontaan bloggen is uiteindelijk altijd veel, veel beter voor de content. Dat bleek ook afgelopen weekend het geval. Ik dacht: wat moet ik doen? En toen dacht ik aan de kern van mijn blog. Op mijn blog wil ik delen waar ik aan denk, wat ik draag, wat er gebeurt. En nu gebeurt er dit. Een filmpje dat faalt. Dan is dát wat ik moet delen. Ik moet de dingen niet ingewikkelder maken dan ze zijn.
Alle goede (maar saaie) stukken verwijderde ik uit mijn film en alle slechte (maar leukste) stukken hield ik over. Toen ik het filmpje uploadde had ik het gevoel alsof ik iets geweldigs had gedaan, terwijl ik een “faalfilmpje” uploadde. I didn’t care, ik was trots op mezelf. Waarom? Ik had van de nood een deugd gemaakt, ik had mijn idee van hoe het filmpje moest zijn los gelaten (sterker nog: ik durfde te zien dat dit véél beter zou scoren dan wat ik oorspronkelijk in mijn hoofd had) en ik was niet gaan balen van de situatie en van mezelf. Dít, precies dit, is waarin ik als ondernemer zo ontzettend gegroeid ben. Ik kan beter loslaten, beter tegen stress, heb beter geleerd kansen te benutten en ik laat het betere minder de vijand zijn van het goede. Terwijl ik dit schrijf glunder ik. Hoe mijn toekomst er ook uit ziet, de afgelopen jaren hebben me zó ontzettend veel sterker gemaakt. Ik lijk in niets meer op wie ik een paar jaar geleden op school was (wat ik de laatste tijd ook steeds vaker spontaan van anderen hoor). Ik was daar ongelukkig en de slechtste versie van mezelf en hoewel er zoveel beter zou kunnen aan mij en mijn leven, ben ik op dit moment het tegenovergestelde.
P.S. Ik realiseer me dat deze blog -en meer behind the blogs- wat van de hak op de tak ging, maar ik wil écht liever niet te veel herschrijven van wat ik schrijf. Ik wil écht graag gewoon vanuit mijn hart schrijven. Ik hoop dat jullie dat kunnen waarderen.
