de afgelopen maanden heb geschreven aan het lezen ben. Bijvoorbeeld om de meeste typ- en spelfouten eruit te halen. Grappig: in veel van wat ik teruglees herken ik mezelf al helemaal niet meer. Terwijl het soms pas een paar weken geleden was dat ik het geschreven heb. Eigenlijk is het ook best logisch dat ik mezelf na een maand al niet meer in mijn eigen teksten herken. Ik ben in de afgelopen drie jaar zoveel veranderd, ik denk inderdaad dat je binnen een maand al kunt merken dat ik binnen een maand alwéér veranderd ben. Ikzelf merk dat wel in ieder geval.
In mijn vorige behind the blogs schrijf ik over ‘niet happy zijn’, ‘niet goed genoeg zijn’, ’emoties op orde krijgen’, ‘geraakt zijn’ en dat soort dingen. Die termen passen op dit moment helemaal niet bij me. I feel pretty strong. De behind the blogs die ik heb geschreven hebben daar vast en zeker een bijdrage aan geleverd, ik denk dat ze therapeutisch hebben gewerkt. Alleen daarom ben ik al enthousiast over mijn eigen behind the blog initiatief nog voordat al deze behind the blogs überhaupt zijn gepubliceerd.
De afgelopen maanden heb ik keuzes gemaakt, deze keuzes opgeschreven en met mezelf afgesproken mezelf te houden aan wat er zwart op wit staat. Pas als ik me in iets van wat ik zwart op wit heb gezet ongeveer twee weken achter elkaar niet meer kon vinden, mocht ik de afspraak aan mezelf van mezelf veranderen. Wat blijkt? Als ik iets van de afspraken met mezelf wilde veranderen duurde dat bijna nooit twee weken. Ik ben veel wispelturiger dan ik dacht. Ik kom met het ene idee na het andere, met de ene ingeving na het andere, ik twijfel wat af en denk regelmatig fuck this shit, ik wil het toch helemaal anders doen. Echter, als het erop aankomt dan blijk ik veel beter te weten dan ik dacht wat ik wel écht en niet écht wil. Ik had alleen een hulpmiddel nodig om mezelf te herinneren en houden aan wat ik wel en niet wil. Doordat ik mijn keuzes nu heb opgeschreven en deze keuzes niet zomaar mag veranderen van mezelf, heb ik een soort “systeem” met mezelf ontwikkeld waardoor het me eraan houden goed lijkt te lukken.
Door dat systeem ben ik rustiger en heb ik meer vertrouwen. Want ik weet nu dat alles wat ik doe omdat ik het met mezelf heb afgesproken heel weloverwogen is. Ik hoef niet meer te twijfelen – ook al doe ik het vaak genoeg toch nog- en ik hoef mezelf later niets te verwijten. Want ik heb nú heel bewust een keuze gemaakt en me daar heel bewust aan gehouden.
Eén van die keuzes is dat ik nog maar één post per dag wil publiceren vanaf het moment dat mijn nieuwe lay-out online komt morgen. Een zwart op wit afspraak met mezelf die ik heel vaak heb willen aanpassen de afgelopen weken, maar tot nu toe nog nooit langer dan twee weken achter elkaar. Nadat ik drie jaar lang als een bezetenen every single day content heb gemaakt, ging ik de afgelopen tijd steeds vaker denken: waar ben ik in godsnaam mee bezig? Met produceren, produceren, produceren en nog meer produceren. Dat is niet wat ik de rest van mijn leven wil doen. Dus kan ik er maar beter nu gelijk mee stoppen. Met produceren is niets mis, maar met eindeloos produceren wel. Ik ben nogal produceermoe. Ik wil simpelweg weer gaan leven. Ik wil simpelweg weer gaan bloggen over mijn leven en niet meer bloggen om te leven. Dingen zijn totaal een verkeerde kant op gegroeid. Een kant waarop ik een rusteloosheid in mezelf veroorzaakt heb – een rusteloosheid die voortkomt uit het gevoel altijd maar te moeten produceren, produceren en produceren- die ik niet meer wil voelen. Dat is een keuze die ik de afgelopen weken heb gemaakt en aan die keuze wil ik me houden.
Natuurlijk vind ik dat moeilijk. Loslaten is niet mijn sterkste kant en ik ben ontzettend bang dat als ik mijn posts halveer, mijn bezoekersaantallen ook zullen halveren. Voor iemand met een “commercieel blog” voelt het ergens heel tegenstrijdig om min of meer bewust te kiezen voor een grote kans dat bezoekersaantallen halveren. Daar komt ook de twijfel vandaan die steeds opkomt zetten. Maar ik wil niet meer kiezen voor angst, zoals ik in het verleden zo vaak heb gedaan. Ik heb zo vaak gekozen voor angst door te produceren terwijl ik even helemaal niet kon produceren en terwijl ik even helemaal niet moest publiceren. Hierbij moet ik denken aan één heel concreet moment in mijn privéleven vorig jaar waar ik een ontzettend zware dag had en ‘s avonds niet anders heb gedaan dan huilen, de hele avond insane huilen. Tot diep in de nacht heb ik vervolgens gepraat met mijn vriend, waarna ik om 04:00 uur en helemaal opgebrand doodleuk zei: ‘En nu ga ik mijn posts maken voor morgenochtend, want die zijn nog niet af. Welterusten!’ Niet dat mijn vriend daarvan opkeek, hij kent me niet anders. En ja hoor: daar ging ik dan tot 07:00 uur ‘s ochtends een filmpje bewerken en een post maken terwijl mijn ogen om de tien seconde dichtvielen. Waarna ik vervolgens apetrots in slaap viel: het was me gelukt ze allebei af te maken! I did it! Ik zag het ook nog als een prestatie. En dat zie ik het eigenlijk nog steeds. Zeker omdat ik de volgende ochtend gewoon weer fris en fruitig outfitfoto’s stond te maken. Ik vind het knap van mezelf dat ik mezelf zo’n die hard doorzettingsvermogen heb aangeleerd. Maar ik vind het ook knap van mezelf dat ik nu tegen mezelf zeg: tot hier en niet verder. Ik wil met vallen en opstaan gaan kiezen voor ruimte, niet meer voor angst.
Keuzes als de zojuist genoemde, die maken dat ik me nu wel degelijk happy en prima op orde voel. Moe wel, want ik vind al die bewuste keuzes maken nogal intensief, maar vermoeidheid kan een heel voldaan gevoel zijn. En deze vermoeidheid is er zo één.
