Niet dat ik dat niet sowieso al doe, maar nu in december toch net nog even wat meer.
Als er één woord op mijn 2014 van toepassing is, dan is het wel het woord ‘zoeken’. Dat woord speelde in 2013 ook al een rol in mijn leven – dat speelt het altijd, bij iedereen waarschijnlijk-, maar van 2014 was het echt de hoofdgedachte. Ik zocht op meerdere vlakken naar dingen waarvan ik niet wist of ik ze wel wilde vinden, maar daarom zocht ik juist. Zeker ook op bloggebied. Ik denk (en hoop ook eigenlijk wel) dat jullie daar betrekkelijk weinig van hebben gemerkt, maar in mijn hoofd ging het met mijn blog alle kanten op in 2014.
Zo begon ik rond januari met video’s maken. Iets wat ik ging doen omdat ik toe was aan vernieuwing en ontwikkeling van en rond mijn blog. Die filmpjes waren best succesvol en ik kreeg er goede feedback op. In een paar maanden had ik meer dan 2000 abonnees verzameld, zonder daar iets van “campagne” voor gevoerd te hebben, het ging vanzelf. Daar was ik best tevreden mee en ik ben helemaal niet snel tevreden.
Toch stopte ik er weer mee, met die filmpjes, na die paar maanden. Veel mensen hebben me hierdoor voor gek verklaard en tot de dag van vandaag krijg ik regelmatig de vraag of ik weer video’s wil gaan maken. Toch stopte ik en ben ik er niet opnieuw mee begonnen. Het voelde niet goed.
Het was niet zo dat ik filmpjes maken niet leuk vond, helemaal niet eigenlijk. Mijn gevoel, mijn weerstand, had met andere dingen te maken. Om te beginnen met een gebrek aan focus, dat ik aan het begin van dit jaar sterk voelde. Het is mijn valkuil om te veel tegelijkertijd te willen, terwijl ik vind dat het beter is om enigszins te focussen. Ik was te veel energie kwijt in het zoeken naar wat ik nu precies wilde in mijn leven en mijn blog dagelijks voortzetten zoals ik altijd had gedaan kost ook gewoon de nodige energie. Een hoop extra energie voor het investeren in video’s had ik daardoor niet. En als ik iets doe, dan wil ik het goed doen: niet genoeg energie is dus niet doen.
Een andere reden dat ik stopte met video’s maken is dat ik ze afbreuk vond doen aan de rest van het beeldmateriaal op mijn blog, omdat ik al veel langer bezig ben met fotografie en dus op fotografiegebied inmiddels een enorme groei heb doorgemaakt. Op het gebied van video begon ik net en had ik nog maar weinig kennis.
En verder: ik had een bepaald beeld voor ogen met mijn blog en voor dat beeld klopte het niet om de ene dag stylish outfitfoto’s te plaatsen en de volgende dag een filmpje met: ‘Hoi, het is Pasen, dus vandaag laat ik mijn konijnen zien’. Ik zeg niet dat die twee verschillende dingen niet samen kunnen gaan op één site, maar dat was niet wat ik op dat moment met mijn blog voor ogen had.
Toen ik stopte met de video’s (ergens in april) ontstond er gelijk weer een nieuwe zoektocht rondom mijn blog. Want als je tegen het ene ‘nee’ zegt, waar zeg je dan ‘ja’ tegen? Wat wil je dan wél? Op een dag zei Chantal tegen mij: ‘Het moet strakker, volwassener, je site’. En hoewel ik heel eigenwijs en eigengereid ben en daar dus niet zomaar naar luister, volgde ik klakkeloos haar advies op. Op het gebied van vormgeving en fotografie durf ik blind op Chantals mening te vertrouwen, en dus ging ik dezelfde dag nog op zoek naar iemand die me kon helpen aan een nieuwe, strakker vormgegeven site. In de realisatie daarvan stond opnieuw het woord ‘zoeken’ centraal. Want die kleurtjes, die drukte die ik eerder op mijn site had, die waren in de loop der jaren mijn handelsmerk geworden. Ik was bang om mijn authenticiteit te verliezen.
Op het moment dat ik bezig was mijn site te veranderen waren er weer mensen die me voor gek verklaarden (op een goed bedoelde manier, dat wel). Het was mei van dit jaar en ik was actief aan het zoeken naar een baan. Tegelijkertijd stond ik dus op het punt om weer veel energie en geld in mijn onderneming te investeren. Dat vonden mensen onverstandig en niet logisch en dat begrijp ik goed, maar ik was vastberaden. Mijn blog is niet mijn kindje – dat vind ik raar om te zeggen -, maar misschien toch wel iets wat daarop lijkt. Als ik mijn blog ooit zou begraven, dan toch wel in een mooie kist met een mooie speech erbij: ik kan me niet voorstellen dat ik het “zomaar” zou laten wegrotten. Ik wilde dus dat mijn blog goed onderhouden zou blijven. Dat ik er trots op kon zijn.
De “buitenkant” van mijn site veranderen betekende voor mij een nieuwe start, ook qua inhoud. Want dat ik trots op mijn site kan zijn, heeft vooral ook met de inhoud ervan te maken. Mijn blog moest inderdaad volwassener worden vond ik, óók qua inhoud. Minder kwantiteit, meer kwaliteit. Meer outfits: dat waar het ooit allemaal mee begon, wat de basis is van mijn passie. Meer aandacht voor fotografie ook, iets wat mijn blog op een toegankelijke manier wat meer diepgang kon geven. Ik wilde eigenlijk meer modeblogger worden zoals modebloggers zijn. Niet omdat ik hen na wilde doen, maar omdat ik hen zelf inspirerend vind, misschien zelfs wel een beetje tegen sommigen van hen opkijk. Ik wilde een blog maken die ik zélf graag zou bezoeken en inspirerend zou vinden.
Toch wilde ik óók weer meer onderscheidend zijn met mijn blog en mijn kwaliteiten beter tot hun recht laten komen. Dit deed ik bijvoorbeeld door mijn behind the blog pagina te starten. Daarop wilde ik gaan schrijven over mijn leven als full time blogger. Verwoorden wat dat voor mij betekent, waar ik over nadenk in het dagelijks leven, waar ik tegenaan loop. Ook wat betreft mijn behind the blog pagina bleek het echter zoeken te zijn: ik wilde een pagina waarop ik openhartig zou zijn, maar hoe ver wilde en kon ik daarin gaan? Hoe kwetsbaar wilde en kon ik mezelf opstellen?
Inmiddels is gebleken dat het toch niet zo goed werkt voor me om meer modeblogger te willen zijn zoals modebloggers zijn. Ik ben geen tuula die als een poppetje in een beeldige jurk op een prachtige foto met geweldig uitzicht staat (wat ik absoluut niet bitchy bedoel, ik vind dat echt prachtig en geweldig). Veel fancier dan in mijn overall in Londen zul je me niet zien, want aan veel fancier heb ik simpelweg de behoefte niet. Ik knuffel liever met mijn konijnen dan dat ik op een hip modefeestje sta en daar wil ik ook gewoon voor uitkomen. En ik wil net zo graag schrijven over beauty als over mijn outfits, ook al maakt dat mij een blogger die niet makkelijk in een hokje te plaatsen is. Dat laatste vind ik zelf heel leuk, maar commercieel gezien is dat toch best… juist: zoeken.
Dat er van mijn voornemens om meer “modeblogger” te worden dus niet veel kwam, merkte ik toen nog niet eens zo. Al gauw na mijn relaunch ging mijn blog op een lager pitje namelijk. De site werd (met passie, dat natuurlijk wel) onderhouden, ik leefde er nog steeds van, maar ik investeerde er niet meer in. Ik had ondertussen namelijk een baan gevonden en -hoewel ik pas een paar maanden later in dienst zou gaan- mentaal was ik daar in mijn hoofd al veel mee bezig. De functie van mijn blog ging daardoor van werk alvast richting hobby. Bovendien moest ik in die periode in relatief korte tijd mijn rijbewijs halen, waardoor ik heel veel uren in de auto zat. Niet alleen mentaal, maar ook praktisch was er voor mijn blog dus minder tijd.
Toen ik in september aan mijn baan begon werd mijn blog juíst weer belangrijker, ook al had ik er nooit eerder in mijn leven zo weinig tijd voor. Vanaf de eerste dag dat ik in dienst ging voelde ik: er zijn hier mensen die over mijn lot (mijn baan) beslissen en mij beoordelen. Er is nu één bedrijf waarvan ik min of meer afhankelijk ben. Op dat gevoel was ik voorbereid, maar toch vond ik dat gevoel bedreigender dan ik dacht.
In de avonduren en in het weekend stortte ik me daarom vol op mijn site. Mijn bedrijf, waar niemand anders over besliste dan ik en dat van niemand anders afhankelijk was dan van mij. Ja, wel van lezers en klanten natuurlijk, daar voel ik me zeker afhankelijk van, maar dat ging tenminste niet over één of een paar personen.
Het was gekkenwerk om full time te werken, daarnaast nog een paar keer per week twee uur rijles te hebben in de avond, te verwerken dat je leven van de ene op de andere dag zó verandert en daarnaast nog een bedrijf dat ik full time runde op dezelfde manier in de lucht te houden (plus een vriend en heel veel huisdieren en nog zoveel kleine dingen die aandacht nodig hebben). Maar ik dacht er niet bij na en daar had ik obviously ook helemaal geen tijd voor. Ik voelde gewoon heel sterk dat ik in ieder geval óók wilde blijven bloggen. En dat is in mijn wereld niet één keer per week.
Drie weken later stopte mijn baan. Rationeel kon ik dat de afgelopen maanden allemaal heel goed begrijpen en vind ik nu ook dat dat uiteindelijk het beste voor me was. Gevoelsmatig heb ik er echter veel verdriet van gehad, het was alles bij elkaar echt een pijnlijke ervaring. Mijn blog is de afgelopen periode gelukkig een troost geweest en iets om de aandacht af te leiden. Een rots in de branding waar ik me aan vast kon klampen.
Ik vraag me af of ik misschien onbewust al heel vroeg heb aangevoeld dat het met mijn baan zo af zou lopen zoals het afgelopen is… dat ik daarom heel irrationeel geïnvesteerd heb in een nieuwe lay-out en ten koste van mijn rust door ben blijven bloggen toen ik een full time baan had. Dat ik wist dat ik die rots nodig zou gaan hebben, dat ik zuinig op mijn blog moest zijn. Het lijkt er wel een beetje op.
Sinds die pijnlijke ervaring blog ik elke dag, zoals ik al bijna zes jaar elke dag blog, maar denk ik er niet meer zo bij na wat mijn voornemens of doelen met mijn blog zijn. Waar ik meer mee bezig ben is dat ik dit jaar meerdere keren heb ervaren dat bloggen bijna een behoefte van me is, iets wat in mijn DNA is gaan zitten, iets wat ik echt wil doen.
Dat laatste maakt dat het woord ‘zoeken’ op dit moment voor de zoveelste keer dit jaar een groot issue in mijn leven is, want wat moet ik met dat gevoel? Wil ik dan wel een full time baan als mijn blog blijkbaar zo belangrijk is? Wil ik dan wel een part time baan als ik dan mijn focus moet verdelen en daardoor voor mijn gevoel twee dingen half doe? Of is mijn blog soms een vlucht voor als ik het moeilijk heb? Iets wat mijn zelfvertrouwen op peil houdt, iets om de dag door te komen, iets om de aandacht af te leiden van dus bijvoorbeeld een pijnlijke ervaring?
Misschien vind ik antwoorden in 2015, -16, -17, misschien ook niet.
