maar ik durf niet meer zo goed. Dat is niets voor mij en gaat waarschijnlijk ook wel weer over, maar nu is het* allemaal nog erg vers.
Wat ik verder graag wil doen is kijken naar mijn toekomst als blogger. Want waar ga ik vanaf nu over schrijven en wat is daarin veranderd ten opzichte van het verleden? Wat schrijf ik nog wel en wat niet meer? Een vraag die ik de afgelopen dagen bijvoorbeeld vaak heb gekregen is: ‘Ga je nog wel brieven schrijven?’.
Ik vind het heel lief dat er best wat mensen zijn die hopen van wel en mijn brieven mooi vinden, maar – nadat ik er de afgelopen dagen over heb nagedacht- het antwoord op die vraag is ‘nee’. Niet meer in de vorm zoals deze was, in ieder geval. Ik weet dat het best nog wél zou kunnen als ik voortaan bijvoorbeeld de brief vóór publicatie zou laten lezen aan de persoon aan wie ik ‘m richt. Of als ik in ieder geval een paar mensen in zijn algemeenheid vóór publicatie de brief alvast zou laten lezen om hun mening te horen. Ik had eigenlijk zelfs al een complete brief klaar staan voor deze week. Maar ik wil het niet meer: na wat er zaterdag ontstaan is kan ik niet meer met een goed (en vrij) gevoel een brief publiceren zoals ik dat gedaan heb. Bovendien weet ik dat ik bij de massa nul credits heb op dit moment: ik hoef maar één woord iets te ongenuanceerd, onsympathiek, kritisch of dubbelzinnig op te schrijven… Juist op mijn brieven zou vanaf nu een vergrootglas liggen.
Dat mijn brieven daarmee een kort leven gegund waren geeft helemaal niet. Ik word van deze ervaringen gro(o)t(er) en sterk(er) en ik zie het persoonlijk niet als zwaktebod om de beslissing te nemen met ze te stoppen. Neemt overigens niet weg dat ik nog steeds erg van brieven houd, dus wellicht vind ik nog eens een ander concept uit met ‘de brief’.
Het is niet alleen de brief van afgelopen zaterdag die me doet afvragen ‘hoe nu verder?’. Uiteraard was zaterdag de druppel (of zeg maar gerust: de halve emmer), maar eerder was het al Belle en waren het verschillende elementen van andere posts die veel teweeg brachten of opriepen. Aan de ene kant denk ik dat het de kracht is van Vera en mij: bij Vera gebeurt dat niet of aanzienlijk minder, bij mij wel. We zijn verschillend en dat is onderdeel van het concept van VERSUS A. Ik vind het dan ook en daarnaast belangrijk om mezelf te blijven, maar ik vind het tegelijkertijd eng dat ik onbedoeld op onberekenbare momenten felle reacties oproep. Zeker wanneer deze eventueel ten koste gaan van andere mensen.
Dat is wat ik bedoel met ‘ik durf niet meer zo goed’. Voor mijn gevoel ben ik een soort bom geworden: als ik blijf tikken (in de dubbelzinnige zin van het woord ;-)), dan is het wachten op het moment dat ik (weer) afga.
Ik weet: je kunt niet iedereen pleasen en felle reacties horen bij het Internet. Al is er een deel in mij die weigert dat laatste te accepteren: we zijn niet ‘het Internet’, we zijn allemaal mensen – felle reacties horen er alleen bij als wij dat met z’n allen als mensen zo bepalen en accepteren. Het is niet dat ik dat niet al eerder wist: dat er op het Internet veel minder filters en nuances zijn dan in real life. Maar sinds zaterdag kan ik duidelijk onderscheid maken tussen het moeten omgaan met mensen die je mening niet delen (die zullen er altijd zijn) of het moeten blussen van een digitale brand (dat laatste alsjeblieft nooit meer).
Hoe ga ik die brand voorkomen en toch mezelf blijven? Hoe ga ik die brand voorkomen, terwijl ik tegelijkertijd mijn kracht behoud? Kan ik die brand wel compleet voorkomen? Dat is de vraag van vandaag (en morgen).
*Voor wie het gemist heeft: zaterdag is er veel online ophef ontstaan over een brief die ik geschreven had op VERSUS A.
