Dit is onze zesde Valentijnsdag samen. Bas en ik gaan richting de zeven jaar. De seven year itch. Ik vergeet het vaak, maar mensen zijn regelmatig een beetje in shock als ik vertel dat ik al zo jong zo lang een relatie heb. En er zijn steeds meer mensen die mij niet kennen vóór het ‘Bas tijdperk’.
Zo lang zo jong met iemand samen zijn is mooi en soms ook een beetje eng. Ik kan me een leven zonder Bas niet meer voorstellen. Hoewel wij toch echt wel allebei heel erg ons eigen leven hebben, zijn we ook heel ‘één’.
Eén van de mooiste dingen aan een relatie vind ik de spiegel die je elkaar kunt voorhouden. Bas en ik kunnen allebei behoorlijk eigenwijs en koppig doen. Wat is het dan leuk als ik ‘m met een vriend hoor bellen en ik hem letterlijk hoor zeggen wat ik zou zeggen of wel eens gezegd heb. Wanneer hij ophangt moet ik lachen: ‘Oké, dus je luistert wél naar me, haha!’.
We horen en ervaren zelf ook regelmatig dat de rollen bij ons op een bepaalde manier zijn omgedraaid: Bas is het vrouwtje, ik het mannetje. Ik ben vaak degene die definitieve beslissingen maakt, die al het praktische regelt en organiseert. Bas is lakser, maar zorgzamer en liever. Bas is een genieter. Ik vergeet vaak dat ik leef. Als je begrijpt wat ik bedoel.
Ik ben blij om te zien dat we van elkaar leren, dat vind ik belangrijk. Zo wordt Bas langzaamaan iets netter (dankje, dat je tegenwoordig altijd de tandpasta terug op zijn plek zet!) en ben ik steeds vaker óók degene die de kaarsjes aandoet en het gezellig probeert te maken.
Mijn valkuil is dat ik soms de neiging heb om Bas zijn geweten te willen zijn. Bas is beter in mensen in hun waarde laten, ik heb de neiging hem te vertellen dat het moet zoals ik vind dat het moet. Al heb ik daar heus de beste bedoelingen bij.
Bas grapt wel eens: ‘Wat er ook gebeurt, zo één als jij krijg ik nooit meer’. Jullie kennen me niet écht natuurlijk, maar mocht je een andere indruk hebben: ik kan er niet omheen dat ik een ‘karaktertje’ ben, laat ik het daarop houden. Ik kan zo gek als een deur zijn, maar ook bloedserieus en mijn stemming kan zomaar wisselen van de slappe lach naar heel down. Ik kan heel rigoureus zijn en maak in mijn hoofd vaak sprongen die voor een ander moeilijk bij te houden zijn. Ik kan heel lief zijn en een zachtgekookt ei, maar ook -tja- een bitch. Ik ben steeds minder snel gestresst, maar ontspannen komt niet in mijn woordenboek voor: ik ben de onrust zelve. Mijn hoofd maakt 24/7 overuren. Ik hoor mensen vaak zeggen: ‘Ik zíe jou altijd denken’. Conclusie: ik ben absoluut niet de makkelijkste en ik denk ook regelmatig niet de leukste vriendin. Maar daardoor in ieder geval niet saai.
Onze relatie kan daarmee best roerig zijn, maar waar ik op durf te vertrouwen is dat Bas over het algemeen goed weet hoe hij met mij om moet gaan. Ik doe mijn best te alle tijden te leren, te verbeteren en te werken aan mezelf, maar ik zal altijd een gebruiksaanwijzing houden. Bas accepteert hoe en respecteert wie ik ben, ook al zou hij het fijn vinden als hij me soms achter het behang kon plakken. Alleen het feit dat hij desondanks al ruim zes jaar voor mij kiest vind ik heel veel waard.
Dat wij elkaar hebben leren kennen vind ik nog steeds een wonder dat ik koester. Heel toevallig liepen we elkaar ooit tegen het lijf; we hebben het er nog vaak over hoe bizar het is hoe zo’n toeval zoveel impact kan hebben op je leven.
Happy Valentinesday!
P.S. The making of van deze foto’s kun je zien in de vlog van gisteren.
Foto’s door Jan Neman.
