Als je een teiltje nodig hebt bij het lezen van de titel begrijp ik dat. Toch had ik opeens de behoefte om te schrijven over hoe belangrijk mijn blog eigenlijk voor mij is en waarom. En guess what? Ik ga toegeven aan die behoefte ook.
Dát – dat mijn blog dus heel belangrijk voor me is- alleen al opschrijven vind ik beangstigend. Ik wil gewoon te alle tijden de vrijheid behouden om van de ene op de andere dag van het internet te verdwijnen zonder verantwoording af te leggen, als ik dat zou willen. Niet dat ik dat 1, 2, 3 zie gebeuren, but you get the point, right? Ik zal eerlijk schrijven: het is echt niet zo dat ik me nooit afvraag of ik niet gewoon iets anders moet gaan doen met mijn tijd. Of dat ik nooit verdrink in gedachten zoals deze. Maar die worden altijd weer gedomineerd door vele mooie aspecten.
Vaak heb ik het zelf niet meer zo door: wat mijn blog voor mij betekent. Want als je dagelijks blogt, dan wordt bloggen toch een soort van tanden poetsen. Het hoort er gewoon bij, zeg maar. Tanden poetsen lijkt me minstens zo belangrijk voor me, maar mijn blog is voor mij van belang op een heel ander mentaal niveau.
– Omdat ze me laat leren | Door mijn blog heb ik zo ontzettend veel geleerd. Dat het van belang is je altijd secuur uit te drukken (wat zeker nog beter kan, maar dat nu even terzijde). Dat het belangrijk is om eigen te zijn. Dat licht 90% van een foto is. Dat Google het niet leuk vindt als je je key word pas onderaan een blogpost noemt. Dat je een advocaat aan je broek hebt hangen als je het niet nauw genoeg neemt met copyrights. Dat commercie en ethiek elkaars grootste vijand kunnen zijn. Maar nog belangrijker: door mijn blog heb ik geleerd dat heel veel dingen die ik al eerder leerde daadwerkelijk zo zijn of ergens goed voor zijn. Zo zei en zegt mijn vader altijd: ‘Het gaat niet om gelijk hebben, het gaat om gelijk krijgen’. Heel lang dacht ik: ja, het zal wel. Door (onder andere) mijn blog ben ik daadwerkelijk in gaan zien dat het soms gewoon beter is om niet op je strepen te gaan staan of principieel te zijn. Niet soms, maar vaak. Sinds ik blog is het ene na het andere principe en de ene na de andere door mij bedachte “regel” overboord gegaan. Ik ben in plaats daarvan steeds vaker toe gaan geven aan commerciële en communicatieve cliché’s. Bijvoorbeeld dat bellen beter is dan mailen (al kan ook dit zeker nog beter).
Ik kan rustig nog 5000 woorden schrijven over wat mijn blog mij leerde en nog steeds dagelijks leert, maar ik laat het bij dit voorproefje.
– Omdat ze helemaal van mij is | Mijn huis is niet van mij, mijn vriend is niet van mij… mijn dieren zijn dan wel weer van mij, maar toch vind ik ze vooral ook van zichzelf: ik heb maar beperkt invloed op ze. Bij mijn blog is dat anders. Ik haat het om het zo te noemen, maar mijn blog is echt wel een beetje mijn “kindje”. Ik mag er alles mee doen, er alles over zeggen, er alles over bepalen en dat mag met een eigen kindje niet eens. Terwijl ik dit opschrijf voel ik ter plekke de adrenaline door mijn lijf gaan. Eerlijk geschreven houd ik gewoon van de macht die gepaard gaat met iets helemaal voor mezelf hebben, denk ik.
– Omdat ze zich ontwikkelt | En of ze dat doet. Het mag van mij standaard sneller en beter, maar je moet wel echt stront in je ogen hebben -excuse my language- wil je mijn blog zoals deze zeven jaar geleden was nog vergelijkbaar vinden met wat ze nu is. Alle veranderingen en ontwikkelingen die er de afgelopen zeven jaar zijn geweest… ik vind het fantastisch daarop terug te kijken.
– Omdat ze mijn visitekaartje is | ‘Visitekaartje’ vind ik eigenlijk niet het goede woord, want ik heb een hekel aan visitekaartjes – ondingen en uit de tijd- en uiteraard geen hekel aan mijn blog. Maar wat heel tof is, is in mijn kloffie iemand tegenkomen en dan mijn blog laten zien (op aanvraag hoor, het is niet zo dat ik dat te pas en te onpas doe). Dan zie je mensen kijken: ben jij dat? En dan heb ik in één blik mijn ‘potentieel’ bewezen, haha. Al zullen er ook genoeg mensen zijn voor wie een modeblog hebben totáál geen potentieel betekent, maar ach: dan zijn we wellicht toch gauw uitgepraat. Niet dat je mijn blog leuk moet vinden om mij leuk te vinden, maar dat is een ander verhaal.
In zojuist benoemde situatie kijkt men in eerste instantie vaak naar mijn uiterlijk, maar waar het voor mij om gaat is dat ik het tof vind om te laten zien dat ik zelfstandig een platform heb gecreëerd waar ik kennis door vergaar, leads door genereer, dat commerciële waarde heeft, een vast publiek trekt, etc. Kijk, ik weet best dat anno 2016 de halve wereld een blog heeft waarvan tegenwoordig 99% link building linkjes plaatst tegen betaling (bij wijze van spreken), maar ik geloof dat het beter is daar niet te veel en te vaak bij stil te staan. Ik wil uitgaan van mezelf, mijn eigen kracht.
– Omdat ze me laat ‘dress uppen” | Ik had het net al even over mijn kloffie. Spelen met kleding en make-up vind ik werkelijk héérlijk, maar in mijn geval is het ook vrij tijdrovend en ik heb nou eenmaal een onrustig en ongeduldig karakter. Ik gok dan ook dat als ik mijn blog niet had, het van ‘dress uppen’ niet meer zoveel zou komen. Terwijl ik het fantastisch vind om een look te maken als deze. Ik voel me echt honderd keer beter wanneer ik wat meer moeite heb gedaan voor mijn uiterlijk.
Er zijn ongetwijfeld nog veel meer redenen, maar deze schoten me het eerste te binnen.
En? Herkenbaar?
