Je kent ze wel: blogs over wat mensen tegen hun jongere zelf zouden willen zeggen. Gisteren las ik er weer zo één: the career advice I wish I had when I was 25. Perfecte timing, want ik heb nog zo’n twee jaar en drie maanden om het gelezen in de praktijk te brengen. Voordat ik 25 ben, bedoel ik. Moet te doen zijn, dacht ik zo. Ik vind het trouwens een heel raar idee dat ik over ruim twee jaar 25 ben, maar het zij zo.
Ik realiseerde me dat ik eigenlijk niet écht tot de blogclub behoor als ik niet ook eens zo’n ‘Dear younger self’ artikel zou schrijven. En toen ging ik als vanzelf nadenken over wat daar dan in zou staan. Dus daar komt ie: advies aan mezelf als zestienjarige. Speciaal voor wie over twee jaar en drie maanden zestien wordt.
Beste Suz,
Je doet alsof je neus bloedt, maar je bent een beetje een karikatuur van jezelf. Geen puber in de zin van tegendraads zijn, maar wel een puber in de zin van uitvergroten. Dat is overigens ook te zien aan je kledingstijl. Maar goed, je weet zelf prima wie je bent. Ik ga over op een aantal adviezen die je niet zult opvolgen, omdat je dat ook niet deed toen je ze eerder kreeg. Maar die adviezen vormen met elkaar wel een onderhoudende blogpost, denk ik. Dat is ook wat waard.
En ja, dan heb ik het ook over je schoenencollectie. En de nagellakverzameling. Maar ik heb het vooral over je leven. Ik zie je nog zitten slapen in de filosofieles. Letterlijk slapen. Omdat je tweetalig vwo doet met twee extra vakken, in de Leerlingenraad en Medezeggenschapsraad zit, vaak nog zo’n vijftien tot twintig uur per week in de winkel staat, dagelijks blogt, net een nieuw vriendje hebt, laat naar bed gaat omdat het (niet) kan en vroeg opstaat omdat je dan maar zo lang mogelijk kunt make-uppen. Vergeet ik niet tien dingen? In ieder geval dat je de hele dag op hakken wilt lopen, zo hoog en slecht dat ze je voeten verminken.
En dan overdag je nagels afbijten en ‘s avonds in je bed liggen huilen, omdat je je zo druk maakt als een veertigjarige. Je bent pas zestien. Al die ballen in de lucht en hoog te houden imago’s zijn echt nergens goed voor.
En dan bedoel ik politiek gezien. Niet dat je al mag stemmen, maar toch druipt het er soms vanaf. Papa vertelt je dat jongeren vaak links zijn en gedurende hun leven steeds rechtser worden. Je bent de uitzondering. En je hebt recht op je voorkeuren, maar houd je mening gewoon wat vaker voor je. Altijd maar ventileren is gewoon heel vermoeiend. Zeker als die ventilatie regelmatig wat genuanceerder mag. Al ben ik er wel trots op dat je a) altijd een mening gehad hebt, b) je daar nooit voor geschaamd hebt en c) je altijd gedurfd hebt hem te uiten.
Ja, vreselijk cliché. Maar wat ze tegen je zeggen is waar: je gaat niet altijd zo dun blijven en toch alles kunnen eten. En je gaat misschien wel nooit meer zo lachen als je nu met Yara doet. Ook ga je nooit meer kunnen bloggen met zo weinig maatstaven als er nu zijn. En je gaat zeker niet meer naar China zonder dat je dat zelf moet bekostigen. Je moet je al helemaal niet druk maken om school, want je gaat in één keer slagen en al doe je dat niet… dan geloof ik niet dat dat zo slecht voor je is. Ja, het zou een dieptepunt in je leven zijn, maar ik denk dat een jaartje extra om te ‘rijpen’ je goed kan doen. Omdat je dan even pas op de plaats moet maken. Zie ook puntje één.
In ieder geval: waardeer het leven alsjeblieft gewoon allemaal een beetje meer. Want je verantwoordelijkheden worden alleen maar meer. En de keuzes alleen maar ingewikkelder. Ik weet wel dat je het leven zonder verantwoordelijkheden en keuzes verrekte saai vindt, maar later ga je nog vaak genoeg hopen op wat meer sleur.
Geen advies, maar wel een constatering: je bent nog een beetje naïef. En dat is niet gek, gezien je leeftijd. Maar weet je: je gaat jezelf daar nog dankbaar voor zijn. Was je het niet, dan had je veel meer keuzes gemaakt uit angst. En je bént al zo goed in beren zien. Ook vind ik het niet zo erg dat je stiekem gewoon het gevoel hebt dat de wereld vergaat als je een dag niet zou bloggen. Want daar ben je een harde van geworden. Met discipline. Op je dertiende zat die discipline nog heel ver weg. Drie jaar later heb je ‘m duidelijk gevonden. Good for you.
Ik ga geen namen noemen, maar ik weet natuurlijk hoe je over mensen denkt. Mensen in zijn algemeenheid, mensen specifiek. Zie ook puntje twee. Mocht je het van me aannemen: je kijkt echt verkeerd. Te veel naar gedrag, te weinig naar essentie. Je hebt jezelf veel te veel als referentiekader. En meet met verkeerde maten. Je bent een hokjesdenker. En dat is juist wat je zo graag niet wilt zijn.
Alles overwogen: neem van mij aan dat je voor een zestienjarige bovengemiddeld zelfvertrouwen hebt. En een zeldzame authenticiteit. Daar moet je zuinig op zijn.
Ohja, en eeuwig zonde dat je gestopt bent met dansen, maar ja: iets met ballen en met lucht.
Liefs,
Suz
